مقدمه: پوکی استخوان، از شایع ترین بیماری های زندگی امروزی است. امروزه اثر فعالیت های ورزشی بر افزایش BMD استخوان، در تمام سنین و حفظ آن در کهنسالی، به خوبی ثابت شده است.هدف: مقایسه تاثیر تمرینات مقاومتی و هوازی بر تغییرات دانسیته معدنی استخوان موضعی دختران غیرورزشکار.مواد و روش ها: آزمودنی های این پژوهش 36 دختر غیرورزشکار با میانگین سنی 22.58± 1.65 سال و شاخص توده  22.85±2.71در سه گروه مقاومتی، هوازی و کنترل انتخاب شدند. تمرین های گروه هوازی شامل 36 جلسه دویدن (3 جلسه در هفته)، به مدت 40 دقیقه و با شدت 70 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب بود. گروه مقاومتی نیز در 36 جلسه، تمرین های خود را به صورت دایره ای و با شدت 70 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه (6 تا 8 تکرار در 3 نوبت و 2 دقیقه استراحت بین نوبت ها)، انجام دادند.نتایج: هر دو نوع تمرین مقاومتی و هوازی، سبب ایجاد تغییرات معنی داری در دانسیته معدنی استخوان ناحیه های کمر، گردن استخوان ران و مچ دست شدند (0.05>P). در مورد کمر، تمرینات مقاومتی نسبت به تمرینات هوازی اثر بهتری داشت، در حالی که در مورد گردن استخوان ران، فقط تمرین هوازی اثر بهتری ایجاد کرد (0.05>P).نتیجه گیری: نتایج کلی این تحقیق نشان داد که در مقایسه اثر تمرینات مقاومتی و هوازی بر دانسیته مواد معدنی استخوان، تفاوت های برجسته ای وجود ندارد.

مقدمه: دیابت شیرین به گروهی ناهمگون از بیماری های متابولیک اطلاق می شوند که با هیپر گلیسمی مزمن و اختلال در متابولیسم کربوهیدرات، چربی و پروتئین همراه است. این بیماری از اختلال در ترشح انسولین، عملکرد انسولین یا هر دوی این ها ناشی می شود و با عوارض دراز مدت چشمی، کلیوی، عصبی و عروق خونی مشخص می شود.هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر 8 هفته فعالیت هوازی منتخب بر روی پلاکت، توان هوازی، نسبت تری گلیسرید به LDL و تری گلیسرید به HDL و فیبرینوژن بیماران دیابتی نوع دوم مرد ساکن شهرستان طبس می باشد.مواد و روش ها: نوع تحقیق، کاربردی و روش تحقیق، نیمه تجربی است. از میان 1500 نفر مرد دیابتی نوع دوم، تعداد 20 نفر با دامنه سنی بین 40-55 سال و میزان قند خون بین 250-120 دسی لیتر و میانگین قد 165 الی 175 و میانگین وزن 75 الی 85 با شاخص توده بدنی کمتر از 25، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. فعالیت هوازی منتخب شامل، تست 12 دقیقه ای کوپر روی دوچرخه کارسنج و تردمیل بود. قبل از شروع تمرینات بعد از 12 ساعت ناشتا از آزمودنی های دو گروه مقدار 10 میلی لیتر خون از ورید بازویی گرفته شد. خون گیری نوبت دوم پس از 8 هفته فعالیت هوازی، همانند مرحله اول گرفته شد. در تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی جفتی استفاده شد. سطح معنی داری در این پژوهش (0.05<P). می باشد و از روش کولموگروف برای بررسی نرمال بودن داده ها استفاده شد.نتایج: تمرینات هوازی منتخب بر میزان پلاکت (P<0.409). بیماران دیابتی نوع دوم و فیبرینوژن (P<0.985). آن ها تاثیر معنی دار نداشت. هم چنین این تمرینات بر میزان نسبت تری گلیسرید بهP<0.900) LDL ). آزمودنی ها نیز تاثیر معنی دار نشان نداد. اما این تمرینات توانست بر میزان توان هوازی (P<0.000). بر نسبت تری گلیسرید به0.000) HDL <P). بیماران دیابتی نوع دوم تاثیر معنی دار داشته باشد.نتیجه گیری: تمرینات بدنی با شدت 60 درصد تا 80 درصد HRR، تاثیرات مطلوبی بر برخی عوامل خونی افراد دیابتی نوع دوم دارد. بنابراین به متخصصان دیابت توصیه می شود که از ورزش به عنوان درمان مکمل در کنار درمان های دارویی استفاده کنند.

مقدمه: پرستاران به خاطر شرایط کاری ویژه نیاز مبرمی به آمادگی جسمی و روانی مناسب دارند. برنامه ورزشی منظم می تواند بر سلامت جسمی و روحی تاثیرگذار باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر اجرای برنامه ورزشی هوازی بر آمادگی هوازی و عزت نفس پرستاران انجام گردید.روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش و پس آزمون و با گروه شاهد می باشد. جامعه این پژوهش شامل کلیه پرستاران عضو هیات نظام پرستاری شهرهای تهران، ساری و قائم شهر تشکیل می دادند. در این مطالعه 33 آزمودنی واجد شرایط با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند که به صورت تخصیص تصادفی در دو گروه شاهد و مداخله قرار گرفتند. مداخله شامل هشت هفته تمرین هوازی، هفته ای 3 جلسه، که هر جلسه شامل 7-5 دقیقه گرم کردن، 12 دقیقه دویدن مداوم 80%-60% حداکثر ضربان قلب و 10-7 دقیقه سرد کردن بوده است. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیکی، پرسشنامه عزت نفس آیزنک، دستگاه تحلیلگر گازهای تنفسی استفاده شد. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نسخه 20 نرم افزار SPSS و آزمون های آماری تحلیل کوواریانس، آزمون کای دو، تی زوجی و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: یافته های پژوهش نشان می دهد که برنامه ورزشی هوازی تاثیر معناداری بر آمادگی هوازی آزمودنی های گروه مداخله داشته است (P<0.001) و باعث بالا رفتن میانگین نمره آمادگی هوازی در آن ها شده است. نتایج همچنین بیانگر آن بود که برنامه ورزشی هوازی تاثیر معنی داری بر میانگین نمره عزت نفس نداشته است (P>0.05).نتیجه گیری: برنامه ورزشی هوازی باعث بهبود آمادگی هوازی پرستاران می شود اما بر عزت نفس پرستاران تاثیری ندارد. شرکت در فعالیت های بدنی منظم می تواند باعث تغییرات جسمانی همراه با فواید فیزیولوژیکی مانند ظرفیت هوازی، عملکرد سیتم تنفسی، استقامت، قدرت عضلانی، انعطاف پذیری، هماهنگی و کاهش وزن بدن گردند که تاثیر کلی آن افزایش ظرفیت انجام کار جسمانی و قابلیت یادگیری و اجرای مهارت های مختلف می باشد.

هدف تحقیق حاضر عبارت است از بررسی اثر یک دوره تمرین هوازی (13 هفته) بر لپتین سرم مردان چاق. به همین منظور تعداد 24 نفر (16 مرد چاق با میانگین وزن 82.7 کیلوگرم، درصد چربی بدن 23.7 درصد، حداکثر اکسیژن مصرفی 25.5 میلی لیتر برای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه؛ و 8 مرد لاغر با میانگین وزن 57.75 کیلوگرم درصد چربی بدن 8.32 درصد، و حداکثر اکسیژن مصرفی 29 میلی لیتر در هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه) با دامنه سنی 48-35 سال به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. مردان چاق به صورت تصادفی در دو گروه 1. تمرین هوازی، و 2. کنترل قرار گرفتند. گروه سوم شامل مردان لاغر بود. از همه آزمودنیها در حالت ناشتایی خون گیری به عمل آمد. گروه آزمایش به مدت 13 هفته و هر هفته 3 جلسه تمرینات هوازی داشتند. برنامه تمرینات هوازی عبارت بود از دویدن مداوم با شدت %85-75 حداکثر ضربان قلب. مدت دویدن در جلسه اول 15 دقیقه بود که هر دو جلسه به صورت پله ای 1 دقیقه به زمان دویدن افزوده می شد، تا اینکه زمان دویدن به 30 دقیقه افزایش یافت. سپس تا آخرین جلسه تمرین (پایان هفته سیزدهم) این مدت حفظ گردید. نتایج نشان داد تمرینات هوازی باعث کاهش معنادار میزان لپتین در مردان چاق می گردد. همچنین، مشخص گردید که در حالت پایه غلظت لپتین سرمی در مردان چاق به طور معناداری بالاتر از مردان لاغر است. به علاوه، همبستگی مثبت و معناداری بین میزان لپتین با انسولین و درصد چربی بدن و همبستگی منفی و معناداری بین میزان لپتین با اسید چرب آزاد سرم در حالت پایه در کل آزمودنیها مشاهده گردید. می توان گفت لپتین نسبت به تمرینات هوازی سازگار می شود و غلظت سرمی آن کاهش می یابد. این کاهش بیشتر از تغییری است که در توده بافت چربی مشاهده می شود.

1مقدمه: هدف مطالعۀ مروری حاضر بررسی و تحلیل مطالعات اخیر در ارتباط با اثر تمرین های ورزشی مختلف بر آدیپوکاین های مترشحه از بافت چربی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو است. روش ها: جستجو در بانک های اطلاعاتی فارسی و لاتین PubMed، ScienceDirect،Google scholar، Magiran و SID با کلیدواژه های aerobic training، Resistance training، High- Intensity Interval training،Diabetes ، Adipokine، Leptin، Adiponectin و Resistin، تمرین مقاومتی، تمرین تناوبی شدید، تمرین استقامتی، تمرین ترکیبی، آدیپوکاین، لپتین، آدیپونکتین و رزیستین برای بازیابی مقالات منتشر شده در بازۀ زمانی 2010 تا 2023 انجام شد. یافته ها: نتایج به دست آمده از بررسی مطالعات نشان داد، تمرین هوازی با شدت های (50 تا 80 درصد) باعث کاهش سطوح لپتین بیماران دیابتی می شود، با این حال اثر تمرین های ترکیبی (هوازی و مقاومتی) نسبت به سایر انواع تمرین ها به مراتب بیشتر است. علاوه بر این تمرین های هوازی با شدت های (50 تا 70 درصد) منجر به افزایش سطوح آدیپونکتین در بیماران دیابتی می شود، با این حال تمرین های تناوبی شدید (HIIT) نسبت به سایر تمرین ها اثر بیشتری در آفزایش سطوح آدیپونکتین داشت. همچنین مطالعات نشان داد که هر سه نوع تمرین هوازی (با شدت 50 تا 70 درصد)، تناوبی شدید و تمرین مقاومتی (30 تا 70 درصد 1RM) اثرات یکسانی در کاهش سطوح رزستین بیماران دیابتی دارد. نتیجه گیری: تمرین های هوازی با شدت متوسط و بالا و به خصوص تمرین های ترکیبی (هوازی و مقاومتی) ضمن بهبود آدیپوکاین ها، باعث کاهش سطوح لپتین و رزیستین، و همچنین افزایش آدیپونکتین در بیماران دیابتی می شود.